Abū Ḥamīd bin Abū Bakr Ibrāhīm aka Attar Al-Nishaburi* (Nishabur lies in current day Iran, in the Khorasan province where ethnic Persian Khorassani Sunnis still represent a large minority, even in Mashad city) on one of the accusations of the Shia against the two noble Shaykhs (Abu Bakr and Omar):
در خلافت میل نیست ای بی‌خبر
میل کی آید ز بوبکر و عمر
میل اگر بودی در آن دو مقتدا
هر دو کردندی پسر را پیشوا
عطار نیشابوری
Translation:
Khāqāni (1121 – 1190, Tabriz), was a Persian poet during the pre-Safavid era (where the majority of Persians in what is known today as Iran were staunch Sunnis).
He was born in the historical region known as Shirvan (located now in present country of Azerbaijan), under the Shirvanshah (a vassal of the Seljuq empire) and died in Tabriz (Tabriz used to be a majority Persian city of staunch Sunnis, today it’s majority Azeri and Rafidi), Iran.Ironically many Iranians (including nationalist) love to attribute him to themselves, not realising that
1. He was a proud and believing Muslim
2. He was a Sunni, a orthodox Muslim who despised the Rafidah with a passion
Khorasan means the land of sunrise.
The older Persian province of Khorasan included parts which are today in Iran, Afghanistan, Tajikistan, Turkmenistan and Uzbekistan. Some of the main historical cities of Persia are located in the older Khorasan: Nishapur and Tus (now in Iran), Merv and Sanjan (now in Turkmenistan), Samarkand and Bukhara (both now in Uzbekistan), Herat and Balkh (now in Afghanistan), Khujand and Panjakent (now in Tajikistan). In its long history, Khorasan knew many conquerors and empires: Greeks, Mauryans, Arabs, Seljuk Turks, Safavids, Baloch, Pashtuns and others.
بد نیست محبين مولوى بلخي، تعدادی اندک از اشعار 
مولاهم (!) را از دو کتاب “مثنوی معنوی ودیوان شمس” ببیند
1. وصف ابو بكر صديق رضي الله عنه
مولوی – دیوان شمس – غزلیات – غزل شماره ۹۰۱
چو احمدست و ابوبکر یار غار دل و عشق
دو نام بود و یکی جان دو یار غار چه باشد
مولوی – مثنوی معنوی – دفتر اول – بخش ۱۲۸
چشم احمد بر ابوبکری زده
او ز یک تصدیق صدیق آمده
2. وصف عمر الفاروق رضي الله عنه
مولوی – دیوان شمس – غزلیات – غزل شماره ۷۰
عمر آمد عمر آمد ببین سرزیر شیطان را
سحر آمد سحر آمد بهل خواب سباتی را
مولوی – دیوان شمس – غزلیات – غزل شماره ۲۵۸۰
بگریزد عقل و جان از هیبت آن سلطان
چون دیو که بگریزد از عمر خطابی
مولوی – دیوان شمس – غزلیات – غزل شماره ۲۱۷۵
گر رافضیی باشد از داد علی در ده
ور ز آنک بود سنی از عدل عمر برگو
مولوی – مثنوی معنوی – دفتر پنجم – بخش ۱۵۳
هر که عدل عمرش ننمود دست
پیش او حجاج خونی عادلست
مولوی – مثنوی معنوی – دفتر چهارم – بخش ۶
عهد عمر آن امیر مؤمنان
داد دزدی را به جلاد و عوان
مولوی – مثنوی معنوی – دفتر اول – بخش ۳
ای مرا تو مصطفی من چو عمر
از برای خدمتت بندم کمر
3. وصف عثمان ذو النورين رضي الله عنه
مولوی – دیوان شمس – غزلیات – غزل شماره ۱۴۹۳
بر مصحف عثمان بنهم دست به سوگند
کز لولوی آن دلبر لالای دمشقیم
4. رافضى خواندن شيعيان و قول به دوستى على و عمر رضي الله عنهما
مولوی – دیوان شمس – غزلیات – غزل شماره ۸۱۰
رافضی انگشت در دندان گرفت
هم علی و هم عمر آمیختند
بر یکی تختند این دم هر دو شاه
بلک خود در یک کمر آمیختند
مولوی – دیوان شمس – غزلیات – غزل شماره ۱۱۷۲
گفتن همه جنگ آورد در بوی و در رنگ آورد
چون رافضی جنگ افکند هر دم علی را با عمر
مولوی – دیوان شمس – غزلیات – غزل شماره ۱۶۲۱
بر رافضی چگونه ز بنی قحافه لافم
بر خارجی چگونه غم بوتراب گویم
مولوی اگر شیعه است، از چه روی می خواهد در فضیلت عمر رضي الله عنه با آنان بگوید؟
مولوی – مثنوی معنوی – دفتر سوم – بخش ۱۵۰
این بیان اکنون چو خر بر یخ بماند
چون نشاید بر جهود انجیل خواند
کی توان با شیعه گفتن از عمر
کی توان بربط زدن در پیش کر
مولوی – مثنوی معنوی – دفتر دوم – بخش ۲۰
پس امام حی قایم آن ولیست
خواه از نسل عمر خواه از علیست
مهدی و هادی ویست ای راه*جو
هم نهان و هم نشسته پیش رو
البته اشعار وی در ذمّ اهل بیت فراوان است
خلفای راشدین از منظر شاعران بزرگ!”
چه نعت پسندیده گویم تورا؟
علیک السلام ای نبی الوریدرود ملک بر روان تو باد
بر اصحاب و بر پیروان تو بادنخستین ابوبکر پیر مرید
عمر، پنجه بر پیچ دیو مریدخردمند عثمان شب زنده دار
چهارم علی، شاه دلدل سوارندانم کدامین سخن گویمت
که والاتری زانچه من گویمت{ سعدی}
A poem in praise of the students of the Prophet, i.e. the Ansar and the Muhajirs (Ahl Al-Bayt and Sahabah). Including images of many Sunnah Iranian scholars who have been EXECUTED or LITERALLY terrorized by the Khomeinistic-Safavid regime.
چه نعت پسندیده گویم تورا؟
علیک السلام ای نبی الوریدرود ملک بر روان تو باد
بر اصحاب و بر پیروان تو بادنخستین ابوبکر پیر مرید
عمر، پنجه بر پیچ دیو مریدخردمند عثمان شب زنده دار
چهارم علی، شاه دلدل سوارندانم کدامین سخن گویمت
که والاتری زانچه من گویمت{سعدی}
The following Qasidah (kind of poem) was written by a Salafi-Shafi’i scholar from Bandar Lengeh/Hormozgan (south Iran). Most native Hormozganis (Arabs and Bandari Persians) are up to this day Shafi’i Muslims, same with the Shaykh Allamah Molla Emran Ibn Ali Ibn Ridhwan Al-Harithi Al-Shafii Al-Farsi Al-Lanji who lived during the 13th after Hijrah (beginning of the 19th century AD).
The Shaykh was an orthodx scholar upon the school of Imam Shafi’i and a staunch Salafi in Aqidah and the poem deals quite smoothley with the masked Jahmiyyah of our time …
Here the poem, two shorter versions and one long version, including the arabic text (the poem is in arabic, many classical Iranian poets, even those who have written many Persian poem, also wrote many arabic poems.):
>>>the above version in MP3<<<
NOTE: He (may Allah have mercy on him) intentionally used to term “Wahhabi” which is of course a derogatory term (mostly used by Jahmite Rafidis, Sufis and by the west i.e. Kuffar!) in a rethorical way, it’s like saying:
“If being a Muslim equals terrorism, then I bear witness that I am a terrorist”.
This is a rethorical way to AFFIRM ones Islam (IF one is accused of being a terrorist, merely due to his Islamic belief!), of course it is not intended to affirm the actual slander, rather it’s a rethorical backfire on the slanderer. Many scholars used this very smart way to respond to their accusers, like Shaykh Bin Baz (may Allah have mercy upon him) who >>said<<:
فإذا دعوت أحداً إلى التوحيد ونهيته عن الشرك فقال: الوهابية! قل: نعم أنا وهابي وأنا محمدي، أدعوكم إلى طاعة الله وشرعه، أدعوكم إلى توحيد الله، فإذا كان من دعا إلى توحيد الله وهابي فأنا وهابي، وإذا كان من دعا إلى توحيد الله ناصبي فأنا ناصبي، وإذا كان من دعا إلى توحيد الله شيعي فأنا شيعي، ا،
“… Hence when someone calls to Tawhid [monotheism] and forbids polytheism [Shirk] he/they say:”Wahhabism!” Yes, I am a WAHHABI and I am a MUHAMMADI, I call you to the obedience of Allah and his Shari’ah, I call you to Tawhidullah. Therefore if calling to Tawhidullah makes one a “Wahhabi” then verily I AM A WAHHABI. And if calling to Tawhidullah makes one a Nasibi, then verily I AM A NASIBI. And if calling to Tawhidullah makes one a Shi’ite, then verily I AM A SHI’ITE …”
and a thousand year before Ibn Baz (may Allah have mercy upon him), Imam Al-Shafi’i (may Allah have mercy upon him) said:
إذا نحن فضلنا عــلياً فإنـــنا ….. روافض بالتفضيل عند ذوي الجهل
وفضل أبي بكر إذا ما ذكرته ….. رُميت بنصب عند ذكري للــفضل (( بنصب أي ناصبي كما يقول الرافضة ))
فلا زلت ذا رفض ونصب كلاهما ….. بحبيهما حتى أوسد في الرمــــــل
“When we preferred Ali … the ignoramus accused us of being Rawafid. [i.e. being Shia Rafidah, as the Nasibah/Nawasib accuse those who love the progeny of the Prophet peace be upon him[
And when we mentioned the virtues of Abu Bakr … we are being accused of Nasb [i.e. being Nasibah/Nawasib, as the Rafidah accuse those who love and follow Abu Bakr)
[Imam Al-Shafi’i in his Diwan في باب حب آل البيت]
(Note: Some Rafidah have the audicaty to claim that Imam Al-Shafi’i was a Rafidi! Due to their lack of brains, let alone rethorical skills, they believe that Imam Al-Shafi’i ascribed himself to the Rafidah! Of course this is nothing but a >>BLATANT LIE<<)
And Shaykh Al-Islam Ibn Taimiyyah (may Allah have mercy upon him) said:
يقول شيخ الإسلام رداً عليهم:
إن كان نصباً حب صحب محمدٍ * * * فاليشهد الثقلان أني ناصبي
“If Nasibism (i.e. being a Nasibi) means loving the companions of the Muhammad …. Then may the two weighty things testify that I am a Nasibi.”
sonsofsunnah.com 
You must be logged in to post a comment.